ذهن بی خانمان

آدمک بیچاره
ذهن کهنه ات را سوی کدامین گمشده می تازی
چه تلخ و ناگوار فرو می ریزی
در این سالهای سکوت و گریز
به ذهن له شده ات
نبض زمان خطور نمی کند؟
نقش گمشده ام را چگونه نسبت دادی!
که چراغ چشمک زنی بودم در راه جاده
که هر از گاهی بودم!
و شاید در ذهن بیهوده ات
تابلو راهنما در طول جاده
وسیله ای برای رسیدن به مقصد
و تو هرگز نرسیدی
ذهن پوسیده ات
 هرگز ترمیم نخواهد یافت